The Dilemma of Desire Trochę o filmie

Powiedzieć, że "Rozterki pożądania" opowiadają o łechtaczce, to nic nie powiedzieć. Choć centrum dokumentu zajmuje narząd płciowy, którego nazwy nie wolno publicznie wymawiać, to oprócz wyciągu z dobrze poprowadzonej lekcji biologii dostajemy polifoniczny esej o narzędziu zdobywania władzy, stymulatorze wyobraźni, znaku czasów, papierku lakmusowym ludzkiej obyczajowości oraz źródle przyjemności, głów oraz wartości. Po seansie aż dziw bierze, że właśnie również mamy odwagę odpalić tę informacyjną bombę. Właśnie głód rozmowy o łechtaczce i przyległościach jest kluczową motywacją odpowiadającej za całe przedsięwzięcie Marii Finitzo.

Podobny głód doskwiera jej bohaterkom. Poznajemy biolożkę badającą wpływ płci na zaburzenia neurologiczne, projektantkę ekskluzywnych gadżetów erotycznych dla osób, kulturoznawczynię zatrzymującą się historią wstydu i satysfakcji seksualnej, artystkę wizualną nakładającą na gruncie kobiecą rozkosz. Ich wieloletnie zatrudnienie w obalanie stereotypów na punkt swojego mięsa i zaangażowania przeplatają historie kilku dziewczyn: feministki-striptizerki z katolickiej rodziny, dochodzącej własne ciało poetki, pakistańskiej muzułmanki po rozwodzie czy stand-uperki na co dzień obowiązującej w zawodu zdominowanym przez facetów. Doświadczenie vs dojrzewanie; występowanie na domowych warunkach vs wypracowywanie samoświadomości – to zdjęcia proste, proste również oczywiście wkomponowane w informacyjną tkankę filmu. Mikroskala służy amerykańskiej (lecz skontaktujmy się, nie tylko amerykańskiej) skali makro, a brak pruderii, narracyjny luz oraz szacunek i empatia dla bohaterek stosują się pogodzić ze społecznym zaangażowaniem reżyserki.

Fascynujący jest ostatni związek ras oraz kultur, głowy i wyznań, zawodów również zaangażowań. Jeśli zależeli jednak psioczyć na politykę tożsamości tudzież polityczną poprawność reżyserki, kolejne bohaterki zaraz zbiją was z tropu. Żadnej z nich nie sposób bowiem odmówić umiejętności samostanowienia oraz samorealizacji. Żadna nie domaga się współczucia. Każda odpowiada za siebie, a wszystkie mówią jednym głosem. Owa różnorodność ma cel, bo unaocznia to, co wspólne, pokazując, że kobietą można być na moc sposobów.

Ustami i wzorem swoich bohaterek Finitzo pokrótce ukazuje relacje pomiędzy mięsem i kontrolą, to, jak polityka i religia oddziałują na seksualność również na język, jakim o niej rozmawiamy, natomiast to, jak wiele mitów oraz kłamstw na problem kobiet konserwuje debata publiczna (z środowiskami na czele). Wiele tego. Może stąd wynika intensywność walki bohaterek nie tylko o prawdę, ale najpierw, po prostu, o możliwość zabrania głosu. Od wieków łechtaczkowe tabu – począwszy od podręczników anatomii, przez szkolną edukację (lub jej brak), wychodząc na środowiskach społecznościowych – podkłada nogę kobietom. Skoro przy nogach jesteśmy: wiedzieliście, że ktoś postawił stopę na Miesiącu trzy dekady przed wyodrębnieniem anatomii całej łechtaczki?

Gdy dają o sobie znać podobne paradoksy i kurioza, wtedy oddziaływanie "Rozterek pożądania" jest najtrwalsze. Najsłabsze, jeśli do łańcuszka kontekstów wnika chaos: niektórych poruszonych wątków ze świecą ponownie szukać, o niektórych bohaterkach się zapomina. Na wyniku pojawia się Donald Trump, figura męskiej drapieżności i pretekst do wykrzyczenia gniewu solidarności. Wtedy (jednak właśnie to) film trąci motywacyjnym banałem. Dyskutować i można nad brakiem walce z starym przeciwnikiem czy męską przyjemnością. https://filmyzlektorem.pl/

Nieco naddatkowa całość pośrednio mówi ale o aktualnym, jak wiele jako społeczeństwa (amerykańskie, polskie) jeszcze nie obgadaliśmy i ile pracy również przed nami. W końca, gdzie edukacja seksualna wywołuje zgorszenie, próbujące wypełnić luka w uprawie oraz wiedz "Rozterki pożądania" mogą tworzyć cudownie wyzwalające właściwości. Dla różnych certyfikat będzie działał raczej jak kropla – drążąca skałę w obrotu festiwalowym, lecz daleka od mainstreamu rozmów o kobiecej przyjemności. Tak czy inaczej, penisokracji dziękujemy, nadszedł czas łechtaczek.