Opis filmu Lato '85 (2020)

Lato '85 (2020) - Czas trwania 1 godz. 40 min.

Reżyseria: François Ozon

Scenariusz: François Ozon

Gatunek: Dramat / Komedia

Produkcja: Francja

Premiera: 14 lipca 2020 (świat)

Ocena użytkowników 7/10

Wczasy spędzone w Normandii pozwalają 16-letniemu Alexisowi poznać siebie.

Na początku filmu "Lato ‘85" żandarm prowadzi młodocianego Alexisa (Félix Lefebvre) na salę rozpraw. Towarzyszy nam subiektywna narracja głównego bohatera. Chłopak zdradza, hdy fascynuje się śmiercią i będzie powiadamiać o trupie osoby, którą znał. Rzuca wyzywająco do kamery, że jeśli kogoś nie ciekawi historię, i tak nie odtwarza tej opowieści dla nas. Następuje jednakże niespodziewana wolta: przenosimy się na zalaną słońcem plażę. Lazurowe morze, śnieżnobiałe klify, radosne okrzyki wczasowiczów i ani śladu kostuchy. Czy Alexis nas zwodzi? Zaś może reżyser rozpoczyna swoją grę wraz z widzem? Prawda mieści się gdzieś pośrodku, bo wkraczamy w interesujący świat François Ozona.

Jego nowy film "Lato ‘85" toczy się w przybrzeżnej miejscowości w Normandii, an akcja zawiera dwa bliskie zamiary czasowe. W pierwszym poznajemy wydarzenia wiodące do śmierci Davida (Benjamin Voisin), 18-latka pracującego w sklepie żeglarskim. Bohater spotykan Alexisa w dosyć nietypowych okolicznościach. Ratuje mu życie, wówczas gdy ten, żeglując, wpada do morza. Między nastolatkami zaczyna się rozwijać uczucie, lecz szczęście nie trwa zbyt długo. Przysparza się dodatkowo towarzystwo wkraczającej pomiędzy kochanków Kate (Philippine Velge). Drugi plan czasowy to teraźniejszość, przy której Alexis mierzy się z oskarżeniami o popełnienie przewinienia. Nielinearny ciąg wydarzeń, komentowanych w subiektywnej narracji przez herosa, stopniowo odsłania prawdę o relacjach formie i tym, co chłopak zrobił.

Po odbiegającym od pozostałości twórczości "Dzięki Bogu", Ozon wraca do ulubionych tematów jak i również motywów. Znowu bawi się kliszami gatunkowymi i miesza płaszczyzny czasowe. Zastanawia się też nad związkiem fikcji z autentycznością i realizuje zmysłowe dzieło, sprawiające prawie fizyczną przyjemność. Istotą, na której opiera film, jest seans filmowy inicjacyjne połączone wraz z gejowską love story. Równie silne, jakie możliwości porywy serca i wewnętrzne rozterki, przybywają się tu frekwencja i przeczucie zgonu, zapowiedziane i powracające w narracji Alexisa. Protagonista trochę nazbyt nachalnie przypomina naszej firmie o swoim zainteresowaniu tematem - odrzucić uwierzycie jeśli opowiem, że wspominając kąpiel w domu przyjaciela, przyrównuje łazienkę do grobowca. Ta refleksja pozwala jednak odgadnąć, że mamy do czynienia z osobliwą i zamkniętą w naszym świecie jednostką. W charakterze że przeciwieństwa się przyciągają, na swoim drodze staje David. Pełen wigoru jak i również uroku osobistego młodzieniec inicjuje wspólne zgrupowania na motorze, wyjścia do kina bądź wesołego miasteczka. Różnice między kochankami najpomyślniej obrazuje scena, w której spotykają nieznajomego rzucającego się u dołu samochód. David momentalnie rusza mu z pomocą, an Alexis zatrzymuje się, zafascynowany tym widokiem. Zaskakująco mroczna natura protagonisty o twarzy cherubina, zderza się z pogodą ducha i inwencją drugiego z chwatów.

Reżyserowi nie rozchodzi jednak o łatwy kontrast, lecz zarysowanie pasjonującej relacji miłosnej, szybko przeradzającej się w destrukcyjny stosunek. W jednej scenie bohaterowie przywołują chociażby postaci Verlaine’a jak i również Rimbauda, a w końcu trudno o w wyższym stopniu sugestywne odniesienie do intensywnego i wyniszczającego uczucia niż przeszłość francuskich poetów. Trudność w stosunkach Alexisa z Davidem polega na innym bagażu doświadczeń. Dla 16-letniego protagonisty partner wydaje się pierwszą wielką miłością. Romantyczna wizja nieustającego bycia ze sobą, a równocześnie chorobliwa zazdrość dominują obok niego nad rozważną oceną sytuacji. 2 lata starszy David podchodzi do zależności z większym dystansem. Choć na zarania bardzo się angażuje, z czasem poczuje wyczerpanie i potrzebę odmiany. Ozon odmalowuje więc z góry skazany na rozpad, lecz rozbudzający wyobraźnię związek. Wiarygodność połączeniu wygrywają młodzi aktorzy: ich niesamowita naturalność i swoboda przed kamerą ożywiają każdą wspólną scenę. Już przy pierwszej rozmowie w domu Davida widzimy ich złaknione spojrzenia i zwiększające się podniecenie.

Kochanków rozdziela nagła śmierć starszego z nich, a ponownie scala narracjan Alexisa, która wydaje się być częścią jego prywatnego tekstu prozatorskiego. Zainspirowana przez nauczyciela herosa, ma ocalić wspomnienie o ukochanym jak i również wyjawić motywację mocnych działań z dawnych lat. Ozon po jednego razu wtóry portretuje dlatego bohatera zdolnego tworzyć autonomiczną opowieść. Faktycznie było na wzór w "Basenie", gdzie autorka kryminałów przygotowywała kolejny utwór, natomiast ten materializował się na ekranie. Zacierała się tam granica między fikcją oraz realnością. W "Lecie ‘85" reżyser stosuje narrację protagonisty, aby łączyć płaszczyzny czasowe i skupić uwagę na rozmijanie się literackich, idealistycznych wyobrażeń spośród banalnością życia. Niedoświadczony Alexis opisuje zmarłego Davida jako upragnionego przyjaciela, a komentując wspólnie spędzone chwile, uwzniośla relację wraz z kochankiem. Jak przy scenie pierwszego zbliżenia seksualnego, które z perspektywy czasu podsumowuje jako "najpiękniejszą nocna pora w życiu". Ozon wyraźnie sympatyzuje spośród bohaterem i nie zaakceptować pokazuje erotycznych igraszek, by przypadkiem nie zaakceptować odkryć ich zwyczajności. Ma świadomość, hdy Alexis wyraźnie przesadza, ale ważniejsza od czasu wierności faktom staje się praca pamięć jak i również prawda emocjonalna. Reżyser wyraża tym samym tęsknotę za zręcznością młodych do bezgranicznego oddania się uczuciom, które przekształcają ich odbiór rzeczywistości.

Junak filtruje wydarzenia za pośrednictwem swoją wrażliwość, co znajduje przedłużenie po warstwie formalnej. Świstki poprzedzające śmierć Davida są filmowane po ciepłych, nasyconych fasonach. Rozświetlone kadry ukazują oszałamiające piękno przybrzeżnej okolicy oraz fetyszyzują młode, zgrabne ciała nastolatków. Rzeczywistość latek 80., którą wizualnie kojarzymy z tandetą i kiczem, prezentuje się w obiektywie kamery wyjątkowo korzystnie. Rzeczywistość przedstawiony buzuje od momentu erotycznego napięcia jak i również zmysłowych wibracji, z czym rymuje się faktura obrazów – wyestetyzowanych tak, że pragniemy ich obrazić i zostać wchłonięci w ekran. Ozon umiejętnie wykorzystuje też ówczesne przeboje, przywracając je do łask. "Sailing" Roda Stewarta czy "Self Control" Rafa dawno nie zaakceptować brzmiały tak odświeżająco. Piosenki uzupełniają nostalgiczny nastrój filmu jak i również współgrają z emocjonalnymi wahaniami Alexisa. Całkowita estetyka znacząco zmienia się w momentach, rozgrywających się według odejściu Davida. Tak jakby świat nadrzędnego bohatera nagle stracił barwy i uszło z niego życie. Melancholii spowijającej myśli protagonisty odpowiadają zimne tonacje, a krajobrazy północnej Francji wydają się naznaczone brakiem. Otoczka żałobna tych sekwencji niesamowicie przełamuje inicjacyjno-miłosną atmosferę, odrywając "Lato ‘85" od standardowych narracji coming-of-age. Ozon nie byłby sobą, gdyby nie spróbował rozbić utartych planów i wychodzi z tego obronną ręką. Filmy z Lektorem

Swobodne przechodzenie wraz z jednego planu czasowego w drugi, umożliwia Francuzowi na cokolwiek jeszcze: przewrotną opowieść o ucieczce od momentu śmierci i pozycji przypadku. Pierwsza wiąże się ze skonfrontowaniem Alexisa z namacalnością umierania. Znamienna wydaje się być zwłaszcza scena spotkania chłopaka w kostnicy, gdzie spoczywa organizm Davida. Widok martwego kochanka napawa fita takim lękiem, iż szybko wybiega dzięki zewnątrz. Bohater, zanim utratą partnera oczarowany przecież śmiercią, doznaje traumy po zmierzeniu się z panią an osobiście. Najpierw ryzykuje oswoić strach oraz zapełnić pustkę, pisząc o Davidzie. W całkowite uwolnienie się od demonów dawnych lat pozwoli mu wyłącznie spełnienie dziwnej obietnicy danej zmarłemu. Alexis mówi, że "jedyne, co się mierzy, to umieć zniknąć przed własną historią", a reżyser mu w tym jawnie pomaga.

Ostatnia scenka pokazuje bowiem świeże otwarcie dla bohatera, które wyznacza incydentalne spotkanie z przystojnym nastolatkiem, poznanym kiedyś na ulicy. Nie naprawdę dawno przypadek zrządził narodziny związku Alexisa z Davidem - niewiele brakowało,